27 september 2009

Boos en vol onbegrip schreeuw 

ik het uit. Zielige huil-muziek 

laat mijn tranen nog harder stromen.

“They say that sometime, you’ve got 

to pick up arms and fight, for 

what you beviele is right.”

Dat is wat ik doe, op wil ver- 

trouwen. Ik ga erin mee, maar 

tevergeefs.

“Well some say, that’s just not 

the way. You’ll only make things 

worse.”

26 september 2009

Wat jij met andere vrouwen doet 

Ik vind het niet erg

Wat ik met andere mannen doe 

Jij vindt het niet erg

Wat wij met elkaar doen 

Ik vind het niet erg 

Jij vindt het niet erg

Wat ik voor jou voel 

Jij vindt het niet erg

Wat jij niet voor mij voelt 

Mijn hoofd vind het niet erg

25 september 2009

Ik zie je daar zitten en vind je al vervelend. Je hebt nog geen woord gezegd, maar ik 

weet hoe dat klinkt uit jouw mond. Dat irritante en indringende geluid wat zij jouw 

stem noemen vind ik ronduit walgelijk. Alleen een flinke hoeveelheid drank kan 

ervoor zorgen dat ik het kan verdragen.

Terug naar je hoofd, waar ik liever niet naar kijk of aan denk. De blik in je ogen 

vraagt haast om een marteling. Een marteling als uitdaging om te willen ontdek- 

ken of ik die blik intenser kan maken. Dit met de bedoeling je blik zo ver te laten 

gaan dat het me bijna smeekt om uiteindelijk een kogel door je kop heen te jagen.

24 september 2009

Nummer vier 

Hierna op de helft 

Geen experimenten meer 

Terug naat het vorige 

Pijn die omschreven werd 

Word nu gevoeld 

Pijn die je niet ervaarde 

Kun je nu duidelijk bevestigen

23 september 2009

Ik doe de gordijnen 

opzij en stap erin. Dat 

gevoel is zowaar niet te 

omschrijven. De lakens, zo 

zacht. Ze strelen mijn 

voeten als of het tere 

blaadjes zijn. Zachtjes 

glijd het eroverheen. Ook 

de rest van mijn lichaam 

laat ik ermee bedekken. 

Verscholen achter doek en 

ondereen laken is er 

niemand die bij mij kan komen.

22 september 2009

Rustig 

In het donker wiegt de trein 

Rustig heen en weer 

Het is er stil 

Enkel het geluid van de wielen 

Glijden over het spoor 

Alleen dat roept me weg uit mijn gedachten

Zwart 

Is alles wat ik nu zie 

Kijkend uit het raam 

Klein lichtgevend stipje 

Geeft vulling aan het zwarte vlak 

Het laat me afvragen waar ik ben

Nieuw lichtje 

Flitst voorbij 

Ik kijk opnieuw en goed 

De nacht in 

Niets 

Absoluut niets kan ik zien 

Alleen de tijd kan me een indicatie geven 

Van waar ik misschien zou kunnen zijn

21 september 2009

Dit jaar is het even anders. Geen familie, geen slingers. De taart hoefde van jou ook 

niet zo nodig. Er is immers niets te vieren. 

Een hand en drie zoenen horen erbij natuurlijk, daar kom je niet onderuit. Eigen- 

lijk hoort het jouw dag te zijn, en zou je bij het uitblazen van de kaarsjes alles 

mogen wensen wat je maar zou willen. Alles kan vandaag, het is jouw dag. Maar ik 

weet al wat jij zou wensen. Dat weten we allemaal. Jij zou nu niet aan jezelf denken, 

maar dat doe ik wel voor je. Drie hoera’tjes voor jou!

20 september 2009

Soms is het angstaanjagend 

Je manier van doen 

Je manier van praten 

Als twee druppels water

Ik kan precies voorspellen wat je gaat doen 

Hoe je gaat reageren 

Als een kopie lijkt het soms wel

Benauwend gevoel 

Ik weet namelijk wat er komen gaat 

Hoe de dingen gaan verlopen 

Hoe je jezelf zult gaan voelen

Ik herken de punten waarop het bij mij mis ging 

Probeer mijn eigen fouten te voorkomen bij jou 

Wil bij jou goed doen wat ik zelf zo verkeerd deed 

Het verleden kan ik niet meer veranderen

Wel wat er nog komen gaat.

19 september 2009

Wachten is het enige wat ik kan doen. Ik sta in de rij. op een lopende band die maar 

stil blijft staan, en waarop iedereen geduldig staat te wachten tot het weer verder 

rolt. Een andere makkelijke weg kennen ze niet, en blijven liever wachten dan dat 

ze verder zoeken naar een andere oplossing. Wachten is iets wat ik niet kan. Ik wil 

altijd door, ondanks dat het misschien lastig word. Ik kan niet gezamenlijk met een 

hele groep ensen netjes in de rij wachten. Ik word dan ongeduldig, wil weten wat er 

is en hoelang het gaat duren. Ik sta liever in de rij met een bonnetje in mijn hand. 

Dan weet ik waar ik aan toe ben. Ook dan moet ik wachten, maar kan ik intussen 

wel verder en later terug komen om te kijken hoe het ervoor staat. Ik sta dan niet 

vast in een rij, maar loop hoopvol rond met vijf bonnetjes in mijn hand.

18 september 2009

Verlegen en zenuwachtig zoek ik om me heen. 

Overal sta ik binnen, overal kijk ik rond, overal even naar de wc. Zo moet ik door 

de mensen massa heen en kan ik daar tussen kijken. 

Niets 

Vreemd 

Ik vervolg mijn zoektocht. Op straat blijft mijn hoofd rond draaien en mijn ogen 

heen en weer bewegen, op zoek naar een herkenningspunt. 

De zenuwen worden heviger 

Mijn buik kriebelt 

Handen trillen 

Klam en gespannen 

Zoekend naar een goede oplossing over hoe ik een einde kan maken aan de rond 

tollende gedachten in mijn hoofd, is een volgende zoektocht. Het een is nog niet 

gevonden of het volgende dient zich aan. Waarom worden er bij aanvang voor de 

start van deze zoektochten geen kaarten of routebeschrijvingen uitgedeeld?

17 september 2009

Een flits door mijn hoofd 

Een herkenbaar gezicht 

Niet vrijwillig

Een beeld wat ik uit mijn gedachten verdrongen had 

Een verschijning die ik niet meer tegen wilde komen 

Opeens Hier

Op mijn terrein

Wat doet ze hier? 

Hoe krijg ik haar weg? 

Hoe bescherm ik mijn plek?

Misschien moet ik het juist toelaten. De stoute schoenen aantrekken en haar 

aanspreken. Haar laten zien hoe goed ik het heb op mijn terrein. 

Neerkijkend op haar vragen wat zij hier doet. Puur uit belangstelling, met een 

glimlach. Als ik haar laat zien wie hier de baas is, trekt ze vanzelf terug.

Met die gedachte en overtuiging probeer ik mijn hersenen aan te sturen om stap- 

pen in haar richting te zetten. Zodra ik die knop heb omgezet is het verstand op O 

en recht op mijn doel af. “Goh, dat is lang geleden! Wat doe jij nou hier?”

16 september 2009

Mijn vingers op de juiste plek 

De smaak in mijn mond 

De vorm van mijn tanden in mijn onderlip

                      Dit heb ik jaren moeten missen.

Jaren terug had ik dat gevoel iedere week, nam het voor lief, vond het heel nor- 

maal, onderschatte mijn talent.

Zodra ik het in mijn handen heb, er een eerste poging op doe, voelt het een beetje 

eng. Het is vreemd iets van vroeger toe te laten in mijn leven van nu. Na de eerste 

klanken komen de kriebels voor meer.

15 september 2009

Kijkend naar het beeld komt het gevoel naar boven. 

Een snelle,

                  korte handeling maakt me bewust van wat ik zo graag wil. Datzelfde

gevoel wil ik,

                  Datzelfde moment mee maken. 

Zal het biologisch zijn? Waar komt het vandaan? Ik heb het nog nooit fijn gevon- 

den. Nooit als leuk ervaren. Waarom er dan zo naar verlangen? Naar iets wat ik in 

mijn hoofd helemaal niet wil.

Zal het zoiets zijn als een koude duik op een warme zomer dag? Je lichaam zend 

signalen uit dat het verhit is, verkoeling wil. Lichamelijke symptomen als vochtige 

plekken op je rug,

          hoofd, 

          armen, 

          benen willen je duidelijk maken om te luisteren naar je verlangens. Je verlan-

gen dwingt je te kijken naar de oplossing, maar je hoofd roept je al snel terug door te 

zeggen dat je er spijt van zult krijgen.

14 september 2009

2l:OO uur. In haar pyajam komt ze naar beneden. Naar de kamer waar ik zit. Ze 

kijkt me aan en ik zie haar tranen komen. Huilend heb ik haar in mijn armen en 

hoor haar zeggen dat ze het niet meer volhoud.

Naar boven, naar beneden, naar boven... 

Haar tas is al bijna gepakt voor haar. Iedere keer gaat het sneller, weten we precie- 

zer wat er mee moet.

Na vier uur wachten weten we eindelijk meer. Het bed gaat naar boven, spullen in 

de kast met de tas erbij. Ook dit begint als routine te voelen. Andere kamer, andere 

mensen, ander uitzicht.

11 september 2009

Waar is nou de charme van vroeger? Dat je helemaal naar de bar moest lopen, speciaal voor een viltje en een pen. Daar- mee liep je dan naar de persoon waar je het nummer van wilde hebben. Je liet die persoon zijn/haar nummer opschrijven en vervolgens stopte je dat viltje in je broekzak.

De volgende dag werd je wakker met een brak hoofd en bedacht je onder de dou- che ineens dat je een nummer had gekregen van iemand. Met haast ga je terug, naar de kamer waar je zojuist het bed uit was gestapt, om overal rond te kijken waar je het viltje neer had gelegd. Natuurlijk moet je daarvoor wel weten welke broeg je de avond ervoor ook alweer aan had...

10 september 2009

                    Mijn aandacht glijd weg 

                        Muziek

                        Licht

                        Mensen 

                    Zoveel interessante dingen om me heen.

De woorden gaan langs me af. 

                        Woonplaats

                        Leeftijd 

                        Naam 

                        Familie 

                        Vrienden 

                        Studio 

                        Fotografie

                    Ho... Ineens luister ik met mijn volle 

                    aandacht. Mijn interesse word gewekt 

                    en ik luister aandachtig.

                        Egoistisch?

                    Ik probeer mij en mijn werk tot onderwerp te ma- 

                    ken. Van het ene onderwerp duw ik naar het vol- 

                    gende om zo bij mij uit te komen. 

                    Gelukt.

                        Aandacht

                        Bewondering 

                    Het staat allemaal mijn kant op gericht.

                        Herkenning 

                        Waardering 

                        Check.

9 september 2009

Waarom zag ik het niet eerder in? Je deed er inder- daad werkelijk alles aan om in mijn brein door te dringen. “Hoe duidelijk kan ik zijn?” Inderdaad, hoe duidelijk kan een mens zijn. Ruim drie maanden zat er een stemmetje in mijn hoofd wat maar bleef roepen en schreeu- wen dat zijn woorden niet waar waren. Dat hij het anders zou voelen dat hij zei. Ik praatte me aan dat hij bang was voor zijn gevoelens. Bang voor het moois wat kan komen, er misschien al is en voor wat het zou doen. Waarom ik dat dacht? Waarom ik dat als de waarheid zag? Dat is het effect van doie giftige, vliegende ongedierten.

8 september 2009

Leegte, dat is alles wa tje voelt. Een blink, een gebaar, een gesprek... Niets lijkt er meer toe te doen. Alles verdwijnt in een tel.

Alleen het woord “nee” was daar al voldoende voor. Alle spanning, alle opwinding, weg.

Een groot verdriet. Zo kort maar zo heftig, ineens verdwenen. Dat maakt me zo verdrietig. Het willen zeggen dat het wel kan, het willen duidelijk maken dat het wel mogelijk is.

Maar wat eraan te doen? Afwachten en hopen op verandering, of opstaan en zeg- gen wat je voelt... Dat laatste nooit. Angst komt om de hoek kijken. Angst om kwijt te raken wat er toch al niet is.

Raar voor te stellen dat het verdrietige gevoel er een seconde geleden we was. Mijn gedachten dwalen af, maar toch blijf ik met de twijfel of ik iets had moeten zeggen.

7 september 2009

Nieuwe sessie 

Nieuwe naald 

Nieuw slangetje 

Nieuwe mensen

              voor je 

              naast je 

              schuin tegenover je

Nieuwe zakken 

              chemo              

              glucose

              vocht 

Nieuwe test

              in vier uur

              tweede lijn 

Nieuwe zuster

Nieuwe kwaaltjes 

Nieuwe tabletten 

Nieuwe alternatieve behandelingen

              cake

              drukpunten 

Nieuwe kaars

Nieuwe afspraken 

              oncoloog

              diëtist 

              radioloog

dus 

Nieuwe echo 

Nieuwe afwijkende waarden 

Opnieuw hoop verzamelen 

Opnieuw positief denken

Nog wat nieuws?